Angst of … ?

Eén klein woord en toch een wereld van verschil als het je overvalt of niet. We hadden de laatste weken weinig extra impulsen nodig om ons angstig te voelen. Als de aanslagen in Parijs je emotioneel in meer of mindere mate geraakt hebben, dan probeer je nu misschien stilaan de draad van ‘het leven van ervoor’ weer op te pikken. Je moet echter maar een krant opslaan, radio of tv aanzetten en de molen draait maar door. De scheiding tussen duiding geven en onnodig in een potje roeren is een erg dunne en moeilijke lijn.

En ik dan? Wel, om eerlijk te zijn … ik word niet zo makkelijk emotioneel ondersteboven gegooid en ik heb een erg druk leven, veel neemt me in beslag. Ik merk dat ik me dan een verre toeschouwer van dit alles voel. Ik kan me echter voorstellen dat voor jou de dreiging plots angstwekkend dichtbij komt. Je vraagt je misschien af : Hoe moet ik dit plaatsen? Hoe zit het met mijn eigen veiligheid of van de mensen die me echt dierbaar zijn? Kan ik nog onbezorgd gaan en staan waar ik wil?

Omdat ik christen ben, wil ik leren om de dingen vanuit Gods perspectief te zien. Ik kan en wil dit doen, omdat ik overtuigd ben van Gods liefde. Toch schrijf ik over dit thema met enige schroom, uit vrees te oppervlakkig te zijn of te vluchtige antwoorden te geven.

Is er een breder plaatje?

Heeft angst niet te maken met de dreiging te verliezen wat je zeer dierbaar is : leven, gezondheid, bezit, vrienden, veiligheid … ? Zijn we als mensen niet iets anders kwijtgeraakt? In de tijd van Jezus kwam iemand eens bij hem met de vraag : wat moet ik doen om eeuwig leven te ontvangen? Zijn we het besef niet verloren dat het leven zich niet beperkt tot deze 70 of 80 jaar, dat er een leven hierna is en dat de keuzes die we hier maken impact hebben op wat hierna komt? Vele vraagstellers kregen bij Jezus soms onverwachte antwoorden : tenzij je opnieuw geboren wordt – wie in Mij gelooft zal eeuwig leven – wie achter mij aan wil komen, moet zichzelf verloochenen – wat heeft een mens eraan de hele wereld te winnen als hij schade lijdt aan zijn ziel.

Jezus daagde zijn volgelingen uit God lief te hebben boven alles en hun naaste als zichzelf. Dit gooit je persoonlijke prioriteitenlijst overhoop, doet je je afvragen waar het echt om gaat. In die zoektocht ontdek je dat angsten gaan verschuiven of zelfs verdwijnen.

Bestraft God mij in mijn angst?

En toch kan er bij momenten een vloedgolf op je afkomen. De angstgevoelens die dan, ook voor een gelovige, kunnen opwellen, wil je een plaats geven.

Ik hou daarom van de psalmen in het oude testament. Ze tonen hoe mensen in het verleden met God omgingen. Het waren niet altijd mooi opgepoetste woorden, maar rauwe schreeuwen uit het hart : “mijn hart is vol van angst, bevrijd mij uit mijn benauwenis” of “in mijn angst zei ik : alle mensen zijn leugenachtig” en “waarom Heer bent u zo ver en verbergt u zich in tijden van nood”. Nergens zie ik dat God mensen bestraft die met een oprecht verward hart bij hem komen. Jezus maakt dit heel duidelijk met zijn uitnodiging “Komt allen tot mij die vermoeid en belast zijt en ik zal u rust geven”. God stuurt geen bange verwarde mensen heen tot ze alles weer rustig op een rijtje hebben, maar geeft ze onder meer een andere bril om naar de omstandigheden, zichzelf en God zelf te kijken.

Gebed:

Here God, wat heb ik nog veel te leren. Leer mij om mee te voelen met mensen die onzeker en bang zijn, voor wie deze wereld te onrustig of bedreigend is. Leer mij vooral ook om die mensen op te merken en dus wat minder opgeslorpt te worden in mijn drukke leven. Dank u dat u me leert om mijn prioriteiten geregeld door uw bril te bekijken, zodat ik minder gehecht raak aan dingen die zeer tijdelijk of oppervlakkig zijn. Ik heb zelf al mogen ontdekken wat het betekent om bij u rust te vinden als mijn gevoelens ondersteboven raken. Ik bid dat veel mensen uw uitnodiging mogen begrijpen en de rust die u belooft, mogen vinden.